400.000 - 1 = 399.999

Bazen hiçbir şeyin anlatamadığını şarkılar anlatırmış. Şu an öyle sanırsam. Konuşsam ne söyleyebilirim saçmalamaktan başka. 1 haftalık bekar hayatım başlamış bulunmakta. Okul asıldı. Saç baş birbirine girmiş. Kahvaltı desen 2-3 kurabiye. Sıkıcı ama özgür bir gün. Saç spreyim bitmiş bu arada. Ayrıca tırnaklarım uzamış. Yalan söyleyince tırnaklar uzasaydı keşke. Fark ettim ki dünyada hemen hemen 6 milyar insan var. Yarı yarıya desek cinsleri... 3 milyar hatun. Bunların 1,5 milyarı yaşlı nüfusa denk gelirse kaldı 1,5 milyar. Biraz daha tıraşlarsak 75 milyon. Haydi bunun 35 milyonu kadın desek ve kendi yaşadığımız ile doğru gelsek. 3 milyon.. Aileyi, akrabaları çıkar. O, şu, bu derken kalıyor tamı tamına 300-400 bin kişi. Ehh şimdi hayatını bu kadar insandan biriyle geçirmek zorundasın. 400 bin mi? 1 gitti kaldı 399.999...
Hayat bencil insanlarla dolu. Ben bilirim, ben yaparım. İyi yap o zaman. Bir teknik direktör oyuncuları olmadan görevini yapsın bakalım. Bir grubun solisti müzisyen arkadaşları olmadan şarkısını söylesin bakalım. Ya da bir öğretmen öğrencileri olmadan ders anlatsın bakalım. Demek ki neymiş ben bilirim, ben ederim her zaman yokmuş.
Gençlerin üniversiteyi neden dışarıda okuduklarını şimdi anlıyorum. Tamam ailesi bu yaşa kadar bakmış, büyütmüş, giydirmiş, yedirmiş olabilir. Peki ya kalbine yedirdikleri ne olacak? Aileye olan borçmuş. S.kiyim öyle borcu. Ödenmemesi gereken tek borç. Hayatta borçlanacaksan böyle borçlanacaksın. Ağır borç altına gireceksin. Yaa öyle işte.

Ne dedik şarkılar bazen tüm duygularımızı yansıtır. Bizim buralardan Fettah abimizde işini iyi yapmış. Tercüman olmuş. Neyse görüşürüz tekrardan. Şarjımız tükeniyor usulca..